Als je ziet hoe Cordell Anderson het paard naar voren stuurt onder de felle lichten van de Keeneland-verkoopstand, en iedereen weet waar hij naar kijkt, wordt het meteen duidelijk: deze persoon is erg goed in zijn werk.
Op het eerste gezicht klinkt het concept van een persoon die aan de andere kant van een paard staat niet als een ingewikkelde interactie, maar Anderson kan gemakkelijk een jaarling een jaarling maken of hoe hij een ster helpt ontspannen en comfortabel te worden.Supersterren lijken meer op gechoreografeerde dansen.Als er ruimte is tussen de partners, vult hij deze naadloos op.Wanneer hij het paard zijn enkelnummer moet laten weten, kan hij op de vooravond van de schijnwerpers staan, en zolang hij voldoende controlerechten heeft, kan hij zijn partner controleren.
Zoals bij elke goede dansroutine, bestaat een deel van de techniek uit het routinematig laten lijken van complexe bewegingen en kleine non-verbale communicatie met een partner.Dit is Andersons talent.De energie die hij verbruikt wordt meestal weerspiegeld in de paarden die hij manipuleert, dus hij heeft een buitengewoon vermogen ontwikkeld dat in elke situatie stabiel kan blijven.
Anderson zei: “Als iemand echt bereid is te luisteren en te leren, kan hij of zij leren, maar dit is ook iets dat God heeft gegeven.”“Voor mij is dit een geschenk.Ik doe veel met paarden, en dat lijkt ze niet erg te vinden.I Je kunt je kalf vasthouden en met mij en hen onder hun buik lopen.Ze staan daar net als ik en nemen ze op. Het is verbazingwekkend.Ik hou van paarden en heb er altijd van gehouden.”
Anderson's omgang met paarden is voor hem natuurlijk, maar komt niet voort uit generaties paardengeschiedenis.Zijn familie groeide op met boerderijdieren in Jamaica – geiten, varkens en kippen – en hij leerde van kinds af aan om ze voorzichtig te behandelen, maar zijn kennismaking met paarden kwam van een nabijgelegen boerderij waar hij elke dag langskwam.Op 18-jarige leeftijd ging hij daar werken.
De boerderij is het paard van Eileen Cliggott, een van de belangrijkste trainers van Jamaica, en de pionier op het gebied van haarconditioner voor vrouwen in het land.Haar fabriek is een fabriek die is ontworpen om succesvolle deelnemers aan de racewereld op het eiland en andere regio's te bedienen, waaronder jockey Richard Depass, die in de Verenigde Staten vele malen derderangscoureurs heeft gewonnen.kampioen
Hij zei: “Als stalknecht op Jamaica moet je op je eigen paard rijden.”“Je komt 's ochtends, verzorgt ze, zadelt ze, neemt ze mee naar de baan en galoppeert met ze.Als het om de wind gaat Soms vroegen ze jockeys om erop te rijden.”
Tijdens zijn tijd op het paard begon Anderson te werken met Distincly Restless, een uit New York vervoerde merrie, die hem al snel leerde kennen.Het vrouwelijke paard is eigendom van John Munroe en zijn vrouw.Ze merkten de vorming van banden op en erkenden ook dat Anderson het vermogen moest hebben om paarden te sturen.
"[Mevrouw.. [Monroe] vroeg me om de pony vast te houden zodat ze foto's kon maken, en toen vertelde ze me wat ik moest doen: het ene been zo, het andere been zo, dus dat deed ik."zei Anderson.'Haar man was daar met de coach aan het praten en ze riep:' John, John, John.Kijk hiernaar.Kijk hoe hij dit paard perfect knuffelt.Hij is geboren.
Hij vervolgde: “De leeuwin rende en sloeg de jongen in de eerste wedstrijd waaraan ze deelnam, en ze besloten haar terug te brengen naar de Verenigde Staten.”“Het merrieveulen was zo aan mij gehecht, ze zeiden: ‘Nou, wij, het is beter om jou bij haar te hebben.’”
Destijds slaagde Anderson, die ongeveer 21 jaar oud was, er niet in om op tijd een permanent visum te verkrijgen om het merrieveulen terug naar New York te volgen, maar hij volgde de carrière van de merrie.Toen de merrie zich terugtrok naar Taylor Made Farm in Kentucky (Taylor Made Farm), ging hij zich in 1981 bij haar voegen.
Anderson bracht de gevechtsvaardigheden van Taylor Made naar een nieuw niveau, dankzij zijn kennis onder leiding van Duncan Taylor en zijn broers.Nadat het één jaar oude inspectieteam van het veilinghuis zijn paardensportvaardigheden had ontdekt, leidde zijn tijd daar uiteindelijk ertoe dat hij als roker in Keeneland ging werken.Op de veiling in november 1988 sloot hij zich aan bij Keeneland.
Normaal gesproken is deze verkoop een marteling van snel schieten, waarbij een tweekoppig circus zich haast om paarden te kopen.Verkopers met hoge verwachtingen ontvangen misschien een onderzoeksrapport van de verkoper, maar in de meeste gevallen huiveren Anderson en zijn collega's elke keer dat een paard de renbaan betreedt.Dat gezegd hebbende, heeft Anderson een aantal vaardigheden ontwikkeld die hem helpen bij het omgaan met elke nieuwe uitdaging.
Hij zei: “Meestal heb ik een paar seconden om dit paard te lezen.”“Soms ga ik bij de achterdeur staan en naar ze kijken om te zien hoe het met ze gaat.Ik zal ze zien en buiten samen optreden.Toen ze mijn hand eenmaal aanraakten, was het een ander paard.Er kwamen veel mensen naar me toe die zeiden: 'Dat paard is te onhandelbaar.Zodra je ze weghaalt, zullen ze veranderen.wat heb je gedaan?''
"Ik ben niet zenuwachtig, het was de eerste plaats", zei Anderson.“Het paard kan je voelen en alle trillingen komen van jou, dus ik probeer dat niet naar buiten te laten komen.Bovendien ben ik nog nooit zo bang voor iemand geweest, tenzij hij heel groot is en je wil verslaan.Sommige kwekers zijn niet goed, maar jaarlingen zijn heel gemakkelijk.”
Keenelands team van mannelijke en vrouwelijke ruiters ging van boven naar beneden met elite paardenmanagers, en Anderson's tijdgenoten erkenden zijn unieke vermogen om paarden het beste van zichzelf te laten geven.
“Cordell is een van de beste ooit”, zegt Ron Hill, die het grootste deel van de twintig jaar met Anderson heeft samengewerkt.“Hij heeft een andere stijl dan de mijne, maar onze opvattingen zijn hetzelfde.Zijn werk spreekt voor zich.Niemand in leven heeft een paard van meerdere miljoenen dollars zoals Cordell Anderson.Dat zegt alles.“
Met zulke lof zou je kunnen denken dat paarden met zeven cijfers uiteindelijk voor onduidelijkheid bij Anderson zullen zorgen, maar dat zou een vergissing zijn.In het proces van belofte naar winst is de mogelijkheid om wat tijd met de paarden door te brengen onvolwassen, maar in plaats daarvan gaf hij hem nog een kans en plaatste hem op zijn reputatielijst.
In het bijzonder zei Anderson dat hij zich met veel plezier herinnert aan de verkoop van het werk van goudzoeker Fusaichi Pegasus, mede gefokt en in opdracht van Arthur Hancock III's “Stone Farm”, gemaakt in 1998. Keeneland werd in juli op een veiling voor $ 4 miljoen verkocht.Hij won vervolgens het Kentucky Derby Championship 2000 en eindigde als tweede in de Preakness Stakes.
"Arthur vertelde me dat dit paard goed zou verkopen, en hij zei: 'Als je hem krijgt, begin dan te glimlachen, want je glimlach werkt echt'", zei Anderson.“Hij is een groot paard.Ik dacht dat hij mij wat problemen zou bezorgen, maar hij deed niets.Vaak kwamen ze daar binnen en bevroren.Ze begonnen eraan te twijfelen door het geluid dat boven het hoofd van de veilingmeester te horen was.Waar kwamen de dingen vandaan.”
Voor alle dure paarden die Anderson heeft begeleid, is zijn geheugen even sterk voor de goedkopere paarden die later de prijs van de hamer overtroffen.
Wat indrukwekkend is, is Curlin, een Smart Strike-pony die in september 2005 als agent op de veiling aan Kenny McPeek werd verkocht voor $ 57.000.Hij werd later de Hall of Fame, won twee keer het Paard van het Jaar, verdiende meer dan $10 miljoen en is een van de beste zakenvaders op de markt van vandaag.
Hij zei: "Toen ik Curlin voor zo'n lage prijs zag verkopen, stak ik mijn hoofd naar buiten, van 'Kom op, wil je dit paard niet kopen?'" favoriete dingen."
Het eenjarige verkoopseizoen is anders dan elk seizoen in de herinnering en strekt zich uit tot aan de binnenkant van de ring.Zowel Keeneland als Fasig-Tipton besloten Ringmen niet te gebruiken om de potentiële blootstelling aan COVID-19 te beperken.In plaats daarvan stonden artiesten met individuele afzenders erop om de hele tijd op het veld te rijden, terwijl een vaste Keeneland-ruiter klaar stond om je te begeleiden, indien nodig, of als de jaarlingen te onhandelbaar werden en tussenbeide kwamen.
Voor Anderson, die met zijn zoon William in Lexington, Kentucky woont, is dit een andere maand september, maar hij heeft veel geld om hem bezig te houden met werken voor de schuur van eigenaar Jim McKinville.Na het winnen van een van de hoofdhanden van Eclipse Grand Prize-winnaar Runhappy verwierf hij nationale bekendheid, waarna hij werkte met de eerste larven van Runhappy van McIngvale.
Anderson, 64, kent zijn reputatie goed en heeft een groot kalmerend effect op paarden.Hij zei dat mensen hem nog steeds vragen hoe hij een paard moet zijn.De oorzaak van het probleem is echter veranderd: van verrast zijn als ze het antwoord weten na een grote deal, naar een antwoord dat ze willen weten, zodat ze het zelf kunnen imiteren.Hij wees erop dat hij, net als Keeneland's collega Aaron Kennedy, een jonge man in de sector is met een mooie toekomst en kan worden gebruikt als een “big deal” om met grote paarden om te gaan.
Voor iedereen die in de voetsporen van Anderson wil treden, zei hij dat zachte handen en de houding van Teflon essentieel zijn.Als een goede danspartner treedt dit paard in jouw voetsporen.
Hij zei: “Het enige wat je hoeft te doen is geduldig te zijn, kalm te blijven, te glimlachen en je door niets te laten storen.”“Als je je door dingen laat storen, zal datgene zijn wat je het meest teleurstelt.Het kan zijn dat je baas iets tegen je zegt.Als het je boos maakt, wordt alles anachronistisch.Zodra je adrenaline op gang komt, is alles in de war, dus dat wil je niet.Je moet het slikken en doorgaan.”
Nieuw bij Paulick-rapport?Klik hier om u aan te melden voor onze dagelijkse e-mailnieuwsbrief en meer te weten te komen over de laatste ontwikkelingen in de volbloedpaardenindustrie en Copyright © 2021 Paulick Report.
Posttijd: 12 maart 2021